دلی که تنهاست
و دلی را که این همه تنهاست، ژاپنی ها قشنگ می فهمند
مثل ویرانی هیروشیماست، بعد آن جنگ هسته ای
ما گمشده ایم
تو را پیدا نمی کنم
نه در غباری که بر دفتر خاطراتم نشستهنه در قافیه های نداشته این اشعار لعنتینه در ترافیک عصرگاهی اتوباننهتو را پیدا نمی کنمحقیقت تلخی استتو هم مانند من گم شده ایتو در دنیای منو... من در چشمان بلاتکلیف تو!
آدم های پشت پنجره
به طعم قهوه
به آدمهای پشت پنجره ی کافه...
دستهایی که می روند
آدمهایی که نمی مانند...
به تو
که روبرویم نشسته ای
قهوه ات را به هم می زنی
می نوشی
می روی...
.
یکی
به آدمهای پشت پنجره ی کافه
اضافه می شود...
در سکوت ، در اعتماد ، در ایمان
همین نوشته ی هفت خط
تو صدایم می کنی، می خوانی ام که پیش آیم و جوابی بدهم تا کنارت جایم خالی نباشد.
از رنگین کمان هفت خطِّ چشمانم می خوانی ام، امّا…
امّا من همین چند سطرم، نه بیش تر. همین نوشته ی هفت خطّم.
تو شاید در سکوت [ــَت] هزار بار بخوانی ام. بخوانی که کنارت باشم.
گرچه می دانی نه من در راهم، نه جوابی و باز می خوانی ام.
و من همچنان در کنارت همان جای خالی ام. [بدون هیچ کلمه ی مناسبی!]
منتظرم نباش. آخر همین خط به سیم آخر زده ام، رفته ام. آن قدر که حالا آخر خطّم…
روی سکوت محض ، تو در باز میکنی؟
مرا به نام کوچکم صدا بزن!
بی‌صدا
فرو می‌ریزم
زیر حجمی از سکوت‌ت
یک بار دست ِ کم
مرا به نام کوچکم
صدا بزن! ...