دوستی با بعضی آدم ها...

دوستی با بعضی آدم ها مثل نوشیدن چای کیسه‌ ایست.

هول هولکی و دم دستی. برای رفع تکلیف.

اما خستگی‌ات را رفع نمی‌کنند.

دل آدم را باز نمی‌کند. خاطره نمی‌شود.

_ _ _ _ _ 

دوستی با بعضی آدمها مثل خوردن چای خارجی است.

پر از رنگ و بو.

این دوستی‌ها جان می دهند برای خاطره‌های دمِ دستی....!

این چای خارجی را می‌ریزی در فنجان،

می‌نشینی با شکلات فندقی می‌خوری

و فکر می‌کنی خوشحال‌ترین آدم روی زمینی!

فقط.......

نمی‌دانی چرا باقی مانده چای در فنجان؛

بعد از یکی دو ساعت سیاه می‌شود.....

 _ _ _ _ _

دوستی با بعضی آدم‌ها مثل نوشیدن چای سرگل لاهیجان است.

باید نرم دم بکشد. باید انتظارش را بکشی.

باید برای عطر و رنگش منتظر بمانی.

باید صبر کنی.

آرام باشی و مقدماتش را فراهم کنی.

باید آنرا بریزی در یک استکان کوچک کمر باریک.

خوب نگاهش کنی و عطر ملایمش را احساس کنی

و آهسته و جرعه جرعه بنوشی‌ و با آن زندگی کنی.....!